NASA przyznała firmie SpaceX Elona Muska kontrakt o wartości 843 milionów dolarów na opracowanie statku kosmicznego deorbitującego, który poprowadzi Międzynarodową Stację Kosmiczną (ISS) w kontrolowany sposób aż do jej upadku po zakończeniu okresu eksploatacji. Oczekuje się, że statek kosmiczny schodzący z orbity spłonie po ponownym wejściu w atmosferę ziemską wraz z ISS w 2030 roku.
Były prezydent Ronald Reagan zatwierdził w 1984 roku budżet na rozwój i rozmieszczenie stacji kosmicznej. W latach 1984-1993 zaprojektowano ISS, a elementy Stacji powstały pod koniec lat 80. w USA, Kanadzie, Japonii i Europie. Dopiero w 1998 r. elementy nowej ISS zaczęto przenosić na niską orbitę okołoziemską, aby rozpocząć budowę.
Advertisement
Od 2000 roku, kiedy pierwsza załoga przybyła na ISS, stację kosmiczną odwiedziło ponad 270 astronautów, aby przeprowadzić eksperymenty naukowe i inne badania. Teraz, gdy SpaceX formalnie otrzymało kontrakt na budowę statku kosmicznego, który w 2030 r. zdeorbituje ISS, ostateczny upadek kultowej i historycznej stacji kosmicznej staje się coraz bardziej realny, w miarę jak NASA i jej międzynarodowi partnerzy wkraczają w przyszłość komercyjnych destynacji .
„Wybór amerykańskiego pojazdu deorbitacyjnego dla Międzynarodowej Stacji Kosmicznej pomoże NASA i jej międzynarodowym partnerom zapewnić bezpieczne i odpowiedzialne przejście na niską orbitę okołoziemską po zakończeniu działalności stacji. Decyzja ta wspiera również plany NASA dotyczące przyszłych komercyjnych miejsc docelowych i pozwala na dalsze wykorzystanie przestrzeni kosmicznej w pobliżu Ziemi” – zauważył Ken Bowersox, zastępca administratora w Dyrekcji Misji Operacji Kosmicznych w siedzibie NASA w Waszyngtonie. „Laboratorium orbitalne pozostaje wzorem dla nauki, eksploracji i partnerstwa w przestrzeni kosmicznej z korzyścią dla wszystkich”.
Kliknij, aby powiększyć
Ostatecznie głównym celem operacji deorbitacyjnej stacji kosmicznej będzie bezpieczne ponowne wejście konstrukcji stacji kosmicznej na bezludny obszar oceanu. NASA stwierdziła, że wybrane podejście do bezpiecznej likwidacji to połączenie naturalnego rozpadu orbity, celowego obniżenia wysokości stacji przy użyciu bieżących elementów napędowych oraz wykonania manewru ponownego wejścia w celu ostatecznego wycelowania, wraz z kontrolowaniem śladu gruzu. Ostatni manewr polega na tym, że do akcji wkracza statek kosmiczny SpaceX deorbitujący.
Advertisement
Ze względu na duże zapotrzebowanie na paliwo w ostatnim manewrze, naturalny opór atmosferyczny Ziemi zostanie wykorzystany w jak największym stopniu do obniżenia wysokości stacji podczas ustawiania deorbitacji. Wreszcie, gdy cała załoga bezpiecznie powróci na Ziemię i wykona małe manewry mające na celu wyrównanie ostatecznej trasy naziemnej celu i śladu śmieci nad niezamieszkanym obszarem oceanu, operatorzy stacji kosmicznej zarządzą duże wypalenie podczas ponownego wejścia w atmosferę, które zapewni ostateczne konieczne pchnięcie, aby zapewnić bezpieczne wejście atmosferyczne do docelowego śladu.
Inżynierowie NASA spodziewają się, że rozpad podczas ponownego wejścia nastąpi jako sekwencja trzech zdarzeń. Pierwszym z nich jest oddzielenie panelu słonecznego i grzejnika, następnie rozbicie i oddzielenie nienaruszonych modułów i segmentu kratownicy, a na koniec fragmentacja poszczególnych modułów i utrata integralności strukturalnej kratownicy. Oczekuje się, że podczas ponownego wejścia zewnętrzna powłoka modułów stopi się, narażając wewnętrzny sprzęt na szybkie nagrzewanie i topienie. Oczekuje się, że większość sprzętu stacji spłonie lub wyparuje podczas ponownego wejścia w atmosferę, podczas gdy niektóre gęstsze lub odporne na ciepło elementy, takie jak segmenty kratownicy, powinny przetrwać ponowne wejście i rozpryskiwać się w docelowej bezpiecznej strefie.
Podczas gdy SpaceX będzie odpowiedzialne za projektowanie i budowę pojazd deorbitacyjnyNASA przejmie na własność projekt po jego zakończeniu i przez cały czas trwania misji.